سوالی دارم

"این نامه برای چند نفر از صاحبنظران فرهنگ و هنر ایران نیز فرستاده شده است."
سؤالی دارم، شاید درخور پاسخ!
فقط امیدوارم به اولین جمله های این نامه اکتفا نکنید، و تا انتهایش را بخوانید.
آیا کسی یک بمب ساز می شناسد؟ کدامیک از شما تا به اکنون بمب سازی دیده است؟ آیا شبیه ماست؟ آیا یک بمب ساز می تواند آدم باشد؟ ... آیا کسی این روزها انسان دیده است؟ آه نه! در آئینه نگاه نکنید، متأسفم. من این کار را کرده ام و فکر نمی کنم شما جوابی غیر از جواب من از آئینه دریافت کنید . با همه آنچه خود شما از انسانیت می دانید، که بسیاری را من از شما آموختم با شرایط امروز دنیا، هیچ کدام از ما انسان نیست، حداقل با ان تعاریف زیبای والا !!
شاید کمی توهین آمیز باشد، اما این روزها فکر می کنم همه ما تبدیل به روسپیانی شده ایم فقیر، که برای تکه ای نان ( شما نامش را بگذارید احترام اجتماعی، موقعیت سیاسی، ویزای شینگن، حقوق، درآمد، پول، آسایش...) آنقدر حقیر شده ایم که همه چیزمان را می فروشیم، شرافت، انسانیت، حق، عدالت.
این روزها، از هرچه انسانیت سیاست زده متنفرم. از انسانیت هایی که با سیاست های روز دنیا فریاد می کشند یا خاموش می شوند. راستی کدامیک از شما می داند گناه کودکانی که امروز با بمب های فسفری می سوزند و تکه تکه می میرند، چیست؟ و چه زمان آن مد انسانیت والای ما که چشم به مد انسانیت دنیای هنر و سیاست دوخته در مورد این کودکان بیدار خواهد شد؟ چه زمان ستاره های هالیوود یا روشنفکران و هنرمندان بالاخره نیم نگاهی به کودکانی می اندازند تنها گناهشان این است که در فلسطین بدنیا آمده اند، راستی شانس هرکدام از ما چقدر بوده است که امروز یک فلسطینی نباشیم، و اگر بودیم؟ اگر بودیم؟
من کودک جنگم، تمام دوران کودکیم در جنگ گذشت، و هنوز از صدای آژیر قرمز می ترسم و هنوز از یادم نرفته است چه ترسی داشت... چه ترسی داشت وقتی صدای آژیر قرمز بلند میشد...چه ترسی داشت...هیچ کس آن سالها برای ما کاری نکرد، به خاطرتان هست؟ چقدر تنها بودن سخت است؟ اکنون شما بگویید کودکان غزه چرا باید در آتش غضب دنیا علیه پدرشان بسوزند؟ گناه آنها چیست که ما حمایت گران آنها را دوست نداریم، یا به آنها از همان کودکی داغ ننگ تروریست بودن زده ایم و آنها را مستوجب اینمه عذاب دانسته ایم.
راستی کدام نان انسانیت امروز برای آنها نون می شود؟
چه روزهای بدیست، و اگر امروز گاندی زنده بود چه می کرد؟ من این را بارها از خود پرسیده ام. راستی سعدی چه می گفت که امروز ما نه تنها از درد عضوی دیگر به درد نیامده ایم، که از سر تنبلی حتی تکانی هم نمی خوریم، راستی لایه های آسودگی و تن آسایی امروز چقدر در تن و جان ما زیاد شده است که اینهمه می بینیم و باز می توانیم به خورشید صبحگاهی به آسودگی لبخند بزنیم. و به آهستگی و درونمان خدا را شکر بگوییم که ما را در فلسطین بدنیا نیاورد!
نمی دانم چه باید کرد، خدا می داند که نمی دانم و دستانم خالیست، و نمی دانم چگونه باید کاری کرد که این آدمها کمتر درد و رنج بکشند؟ اما اگر شما صدایتان بلندتر است، و اگر هنوز گوش هایی و چشمهایی هستند که شما را می شنوند و می بینند، تا انسانیت نمرده است کاری کنید. از فلسطینی بودن آنها نترسید. خواهش می کنم.